24 Eylül 2012

Uykudaki sümbüller uyanmaya başlıyor yavaş yavaş. Diğerinden pek umutlu değilim ama geçtiğimiz yıl minicik de olsa açan bu yıl da oldukça azimli.

Örgü aşkımın külleniyor gibi olması bir gün çok sevip bayıldığım diğer şeylere ne zaman sıra gelecek de artık bıkacağım diye düşündürüyor bazen. Geçtiğimiz gün hiç ummadık bir yerde lcw'de soldaki cüzdanı gördüm bu desenlere hala fanatizm şeklinde düşkünüm. Sevgili Feray'ın kulaklarını çınlatıyorum her kullanışımda CK tabak ve fincanlarımı ve sevgiler gönderiyorum buradan ;)

Sonbahar gelip de benim hala ufak çaplı bir depresyon veya bunalıma girmemiş olmam şaşırtıcı gibi gelebilir. Pek bir yazardım bunaldıkça aslında birden feraha ermiş falan değilim örneğin bugün şöyle bir yoklandım yine aklıma üşüşenler oldu, düşündükçe, hatırladıkça sinirlendim. Sonra derin bir nefes aldım. Sevdiklerimi düşündüm, dün evimizde bayram havası vardı kuzu ta bahçe kapısında bekledi dayı ve teyzeyi sabırsızlıkla. Eve adım attıklarından itibaren şen kahkahaları ve şımarıklıkları ta ki gece yatağına yatana kadar devam etti. Hep yanıbaşımda olsunlar istiyorum onlarla herşeyi unutuyorum, bir zırh giyiyorum sanki işlemiyor hiçbirşey. Dedim ya duygusallık sardı bir kere allah sağlıklı huzurlu ömürler versin başımdan eksik etmesin onları. Hem abi abla hem ana baba oldular benim için.

Yeni haftaya direkten dönen hafif bunalımlı başlayan ama sonrasında çabucak kovalamayı başardığım, kendimde yerleştirmeye çalıştığım şekliyle daha olumlu ve keyifle yaşamaya çalışmaya devam...  İyi haftalar olsun.