8 Nisan 2020

Yemeklerimi genellikle iki gün yenecek şekilde yapmaya çalışıyorum. Yaptığım günün ertesi benim için oh yemek var huzuru ile geçiyor. Dün kalktım günlerdir üstüme yapışan pijamamsı eşofmanları attım bir kenara en sevdiğim kotumu giydim, bir kazak geçirdim üstüme, evdekiler beni görünce şaşırdı, hayırdır nereye dediler, evdeyim böyle olucam özledim dedim, kot pantolon benim üniformam gibiydi bir süre çok nadir giyince gerçekten de özledim.

Daldan dala atlamaya devam, maksat oyalanmak. Kahve vakitleri, bir de başka işim olmaksızın elime uğraştığım el işini aldığım zamanlar benim için en keyifli ve mutlu vakitler. İzlenecek birşey bulamıyorum tv de yeniden internet üstünden birşeylere bakınıyorum. Birde bu cuma akşamı beklediğim bir dizi var kısa parçalarından anladığım kadarıyla tam da benlikmiş gibi Alef  Fx kanalında. Merakla onu bekliyorum.

Birkaç gündür epey rüzgarlı Ankara. Gerçi benim işime yaradı, peşpeşe yıkadığım tüm çamaşırlar etrafta sürünmeden öyle çabuk kurudular ki, asarken sanki bende uçup gidecekmişim gibiydi. Bugün sanki daha sakin gibi.

Tabağın arkasındaki işlemeyi de yastık yaptım. İçini dolduramadım henüz, geçtiğimzi gün ki yastık operasyonundan sonra şişkin ve tam ölçüsünde kabarık yastıklarım oldu ama ortada elyaf kalmadı. Geçen gün yine duramadım kurabiye yaptım. Portakallı anne kurabiyesi.

Bu sabah da neredeyse vaktimin çoğunu geçirdiğim mutfağıma özel bir tutacak örmek ve işlemekle geçti. İşlemeye etamine uygun bir desen bulursam devam edebilirim gibi, şimdi bir o birde battaniye modeli var onu deneyeceğim.

Bugün öğle yemeği menüsünde içli gözleme vardı. Artık hamur tahtam da var. Aslında çok gönül rahatlığıyla yapmıyorum beyaz un diye ama evde en favori menülerden. Alıp başını giden karbonhidratlara karşın hergün bile olmayan on-on beş dakikalık jimnastik pek dengelemiyor muhtemelen.