15 Kasım 2019

Bugün bir kış sabahına uyandık. Hava çok soğuk sayılmaz, gökyüzü gri bulutlarla kaplıydı sabah, yağmur da yağmış. Herşeyin normali güzel tabi, Kasımın ortası olmuş hala bahar gibi olunca bazen hoştu ama dengeyi bozduğu kesin. Evde turşuları koyacak serin yer bulmakta, pazardan aldığım lahanalarda içi bitsiz ve karartısızını bulmakta zorlandım, soğuğu, ayazı yemeyen sebze lezzetsizdi de mesela, hepsi bu kadar uzun süren sıcak havalar yüzünden. Birde havası bu kadar dengesizken bu dengesizliğe uyum sağlamaya çalışan biz insanlar var tabi, yani külliyen zararlı bir durum.

Ben kırdığım elişisizlik zincirini birşeylerle uğraşmanın verdiği keyifle sürmeye başladım. Neden illak ki birşeye dönüşsün ki bazen sadece oyalanmak için bile yapabilirsini keşfederek rahatladım.  Düşünüyordum, ne çok battaniye, ne çok yastık, ne çok çanta eee daha ne yapayım. Başka yapmayı sevdiğim birşey yok, yapıp yapılacak herşeyi yapmış gibiydim.   

Ümidimi kesmediğim çiçeğim coşarak devam ediyor. Birkaç günde bir yeni yaprakla, hatta şimdilik tam karar veremediğim tomurcuk mu yaprak mı ama belki çiçek bile verecek sanki.

Bu arada elişisiz iken yani, elimdeki kitaplarımı bitirmem yaptığım iyi şeylerden biriydi sanırım. En merak ettiğim Sait Faik Lüzumsuz Adamdı. İlk tanışma kitabımız olarak harika bir hikaye kitabı seçmişim diye düşündüm. Şimdilerde sokakta otobüste heryerde kafamızı gömdüğümüz telefonlar, sağımzı solumuzu yakınımızı görmeyen farketmeyen gözlere inat, gözlemlemenin güzelliği, gündelik sıradan şeyler, hiç tanımadığımız insanlar.. İnsan ruhunun iniş çıkışları onları betimleyişi çok sevdim. Bazen yaptığım şeyleri anımsattı, gülümsetti.

Barış Bıçakçı Herkes herkesle dostmuş gibi'yi ise önce adı gibi çok fazla herkesi içeren çok kalabalık ondan ona geçen yoğun karakter kalabalığından dolayı zorlandım ama pes etmeden ilerleyince nihayet anlaşılır oldu, beni en çok vuran satır da "vazgeçerek yaşıyorum, vazgeçe vazgeçe ilerliyorum... oldu. Yürümeye devam ediyoruz bizde vazgeçe vazgeçe...