Bir gün daha

Kalp işimiz bitti, taktım ben bu kalplere şimdi de her tarafı büyüklü küçüklü kalplerle dolu bir yastık yapmaya karar verdim. Her ebatta kalpli çapraz işleme modelleri arıyorum.

Diğer modeller kullanılacakları projeler için kağıtlara geçiriliyor.

Son günlerde epey bir çatışma içindeyiz kuzumla. İnatçılık edip duruyor. Açıklama veya mazeret kabul etmiyor hiç bir konuda. Sürekli birbirimize küsüp duruyoruz anlayacağınız. Ben önce sinirlerime bir yere kadar hakim olup, sonra kendimi çığlık çığlığa anlatmak istediğimi kuzumun yüzüne haykırırken buluyorum kendimi. Yine bolca pişmanlık, suçluluk ve vicdan azabı doluyum. Babamız akşamları birkaç saatte pes ederken, bana "allah sana sabır versin" demesi boşuna değil. Ruh halim mutlaka kuzumu da etkiliyor, mesela gün içinde sık sık bana eline geçirdiği gazete kağıtlarının içine oyuncaklarını sarıp sarıp süpriz yapıyor ve arkasından hep aynı cümleyi kuruyor "sen sevin diye" yaptım. Sonra kendime kızıyorum tabi, içim dışıma nasıl yansıyorsa, çocuk sevindirmek gereği duyuyor beni. Oyun icabı da olsa bir an için gülümseme görmek istiyor bu asık yüzde. Aslında aklımdan hiç çıkarmamaya çalışıyorum, kendini kötü hissetmek işin en kolayı, zor olan iyi hissedebilmek, bazen işin kolayına kaçıyor suçluluk ve pişmanlık duygularının beni yiyip bitirmesine izin veriyorum. Şikayet etmek kolay, önemli olan şükredebilmek desemde her zaman bu sözü tutamıyorum.
Bugün okuduğum bu yazıda düşündürücü, bir Caillou tutkunu olarak bizim kuzuda etkileniyor olabilir mi acaba? Bugün her zaman izlediği saatte yoktu, isabet oldu biraz uzak kalmalı bencede.