31 Ağustos 2019

Yazın son günü geldi. Üzücü, sonbahar bir parça hüznü ve güzel renkleriyle gelirken yine de birşeylerin sonunun geldiği gerçeğini değiştirmiyor bu. Hüzün de bu yüzden sanırım. Bazen eski yıllara ait blog yazılarını okuyorum, sonuçta geçmişimiz 2008'lere dayanıyor :) kendi gelişim ve değişim sürecimi inceliyorum :) başka bakıyormuşum herşeye, normal tabi, ama okuyunca inceden bir içim burkulmuyor da değil kendime, insana ve dünyaya dair inancım ve hayallerim için, seneler geçtikçe insan deneyimlediği pek çok şeyin ışığında kendince bir değişim sürecine gidiyor. Minikler büyüyor, ben büyüyorum falan, dünyaya gelen büyüyor yani :)

                                         2009                                                                      2019
Hep o düşlediğimiz yerde, o evde, o kişilerle hayal ediyoruz olabilecek en güzel şeyleri, ancak bu şartlar sağlanırsa olacak sanki. Gün gelip birine veya birkaçına kavuşunca farkediyorsun ki onlar sadece bir araçmış, amacını yitirdiysen, hislerini kaybettiysen hepsi yanında olsa da hiçbirşey o hayal ettiğin gibi olmuyor bir türlü. Bu da hadi "fark et" artık diyor," an" 'da dur, es geçme, sakın hissetmeden geçip gitme. Şartları mı asla bekleme, mutlu olmak için, yaşamak için diyor. Bildiğimiz ama çoğu zaman unuttuğumuz klasiği.

Örgüler, dikişler, dantel, çiçek, böcek derken nerelerden geldin buraya derseniz, birkaç sayfa gezdim burada, birkaç satırımı okudum ve içimde olduğunu bildiğim ama kelimelere dökmediğim şeyleri döktürüverdi bir anda. Ah şu duygusallığım çok çektim, çekiyorum da. Artık az konuş çok dinle olmaya çalışan biri olarak çook uzun süredir kişisel bir şeyler paylaşmadığımı farkettim. İlk yıllarda epey günlük tadında yazmışım, dertleşmişim. Olmuyor artık, anlatası yazası gelmiyor insanın kime ne diye, kaybedilen birkaç parça birşey var sanki zaman içinde bir yerlerde, daha yanlız, daha basit ve yüzeyden gidiyor insan buna rağmen bu gün bir kuş kanatlandı içimde, çırpındı uçamasa da.