Anlık..

Bugün dilime bir şarkı dolandı, bir yerde duyduğumdan değil aklıma geliverdi eskilerden, çocukluğumdan, sonra o şarkıyı buldum internetten dinledim defalarca, dinlerken gözlerim doluverdi birden, beni nerelere götürdü.. öncesi de yok değildi, koldan kanattan çok konuştuk bugün, ordan bir aralık açıldı yüreğimde kapattım sandığım, aramızda olmayan sevdiklerimizi andık, onlarsız olan hayatımızı onlar olsaydı nasıl olurdu diye düşünüp durdum, çocukluğumu özledim, hayatımı kurana kadar ki zamanlarımı, herşey o kadar çok değişmiş ki, bir dönemi kapayıp bir başkasına başlamışım, öncekiyle alakasız çok başka bir döneme, keşke hiç bitmeden devam edebilseydi. Bazen çok güçsüz hissediyorum, tepki veremediğim, "ben" diyemediğim zamanlar ne çok oldu, ortalarda kalakalmışsın ve ne yapacağını bilmiyorsun bu hissi çok iyi biliyorum. Yanlış ya da doğru birşeyler yapıyorsun, kendince yaşıyorsun işte, bütün bu bocalamaları onların yokluğuna yoruyorum, bu aynı uçmanız gerekirken yürümek gibi, kol ve kanadı olmadan kim uçabilir ki..

2 yorum:

  1. en çok acıtan çocukluk anıları oluyor ve hiç unutulmuyor... bazen ben de eskileri çok düşünüyorum, gerçekten bu kadar büyüdüm mü inanamıyorum...

    YanıtlaSil
  2. Deryacım, şimdi bu saatte bu yazıyı gözlerimi dolu dolu okudum, hatta üç kez.
    Zaman geçiyor gerçekten, "anı yakaladığımız" "sayılı anlar" var...
    Keşke demesek keşke...

    YanıtlaSil

Söz uçar, yazı kalır...