11 Temmuz 2013

Dün akşam şalımı bitirdim. Son aşama saçaklarda, kuzuyla babası ipleri kesip bana hazırlayınca çok daha çabuklaştı işim. Aslında nasıl bitti bende anlamadım çünkü şu ara inanılmaz bir tembellik var üstümde, içim sıkılıyor bir parça, bunal derya yine atakta, en sıkıldığım anlarda örgüye yüklenmişim anlaşılan.

Hayat akıp giderken bir yerde herşey anlamsız ve yanlış gidiyor gibi geliyor, kalkıştığımız işler yüzümüze gözümüze bulaşmış gibi, en özlemeyeceğinizi zannettiğiniz şeyleri özleyebiliyorsunuz mesela. Hiçbir zaman çözemeyeceğim galiba ben bunu.