Nostalcik..

Çocukluğumun bebeklerinin yüzündeki ifade ve duruşları çok farklı geliyor bana , o dönemin saflık ve samimiyeti var sanki. Yaz ayı gereği arada bir dökülen dolaplar, defalarca artık evde yer bulamıyorum deyip hazırladığım ama bir türlü elden çıkarmaya kıyamadığım oyuncaklarım. Neler neler gitti bu güne kadar, bazen düşünüp sahiplenip saklamadım diye üzüldüğüm pek çok şey. Belki de ufaktan akıllanıyorumdur artık..

Pek severdim kendisini, zeka geliştirici oyun diye pek gözdeydi evde. Kuzuyla tanıştırdım, çok fazla ilgilendi diyemem belki de biraz erken. Şimdiki oyuncaklarla karşılaştırınca zaten pek bir sönük ve sade.

Kendimi balkonda hiçbirşey yapmaksızın çiçeklerimi izleyip öylece oturarak durduğumda sanki yirmi yıl sonramı yaşıyor gibi hissediyorum. Güneş ısıtırken beni hafif uyuklamalı hallerde kendimce bir kaçış yeri arıyorum sanki. Tatlılar da yegane sığınaklar oluyor bazen, belki üç tane beş tane olsa indireceğim mideye peşpeşe.

Elimde iki işten fazla elişi olmayınca çenem düşüyor benim.