13 Haziran 2012

Şu ara acaba buraya kadar mı diye düşünüyorum. Daha önce pek çok kere kendime sorup büyük bir hızla da yalanlamış biri olarak çok da güvenemiyorum. Bırakamayacağım kadar ilerletmiş ama şu saatten sonra da ite kaka haftada bir-iki sırayı geçemez hallerdeyim. Bugüne kadar hep bana sorulan "ne yapıyorsun bu kadar battaniyeyi" sorularını artık ben kendime sorar oldum.

Bazen birkaç motif yapıyorum sonuca ulaşmayan işler. Kafama göre takılıp, beni kendisine bağlamayan ve daldan dala atladığım işler peşindeyim. Yaşasın tembellik..

Havaların birden artan sıcaklıklarının da etkisi olsa gerek üzerimde, yılgınlık, bıkkınlık kısaca benlik haller çökmekte üzerime. Yaz gelince sürekli dürter durur beni tatil hayalleri, ta ki yola çıkana kadar her bunaldığımda kaçış yerim yaptığım planlardır. Kuzuyla başbaşayız, bazen çekilmez saatler bazen de onsuz birkaç dakika bile geçiremiyorum. Çok tuhaf bir çelişki ve çok garip bir gönül ilişkisi bu. Birdenbire sarmalayıp sarıp adeta yeniden içime koymak istercesine anlatılmaz bir sevgi ve şevkat ama an geldiğinde de fırlatıp atmak hatta gözüm görmesin dedirtecek kadar kızdıran şahıs. Annenin bulanık halleri elbette ilişkimizi etkiliyor zaman zaman istemesem de ama genelde o içime alıp sarıp sarmaladığım an ki hislerimi asla unutmamaya çalışıyorum. Kendimize güzel anlar yaratıp, iyi geçinmeye çalışıyoruz. Bazen ne kadar ne verebiliyor ve yapabiliyorum onun için diye oturup uzun uzun düşünüyorum işin içinden elbette çıkamıyorum.