Pazar

Bowlingle tanışmam biraz geçtir benim, iki yıl önce ilk defa oynadım ve inanılmaz sevdim. Bu pazarı bowlinge ayırdık, kuzu da lafı geçtiğinden beri çok istiyordu. Kapıdan girmeden sorduğu ilk şey ayakkabılarımızı değiştirecekmiyiz oldu, malum bir caillou sever olarak oradan görmüş bir heyecan giyeceği ayakkabıları merak etti ama gittiğimiz yerde Çınar'ın ayak numarasına uygun ayakkabı olmadığı için galoşları geçirdik ayağına.

Tüm benliğiyle ağır topları yuvarlamaya çalıştı, yeri geldi kendisi de yuvarlandı.

İki yıl önce ilk defa oynamışım, biraz hamlamışım tabiki, kendimi fazla kastığım için top tutan parmaklarım resmen sızlıyordu oyun bittiğinde. Kaybeden taraf olsam da keyifliydi.

Kuzuyla yapılan her aktivitede olduğu gibi anlaşmazlıklar, öfkeli anlar, küsmelerle dolu da olsa güzeldi. Çelik sinirler lazım anne ve babalara. Tam da bu döneme uygun gelen ve okudukça her bir satırında kendimi gördüğüm Elizabeth Pantley'in "Çocuğunuzla İşbirliği Yapabilme" adlı kitabı yeniden okumaya başladım. Doktorumuz Alev hanım bana tavsiye ettiğinde o zamanlar tabi bu derece anlaşmazlık, bağrış çağrış ve huysuzluklar olmadığı için öylesine bir karıştırmıştım ama bu defa resmen rehberim oldu, pek çok şey cuk oturuyor bizdeki hallere, bazen gerçekten çaresiz kaldığım acaba yanlış mı davranıyorum, davrandım dediğim çok oluyor, benim bu yaptığım içsel hesaplaşmayla ilgili de güzel satırlar var, tavsiye ederim.