1 Aralık 2011

Daha Aralık ayına girmeden duyar oldum çokca, anne ne zaman yirmi oniki olacak? hediyemi yarın mı alıcam? vs. vs.. nasıl heyecanlandırıyor çocukları, kendi çocukluğuma ve sonrasına baktığımda bariz bir heyecan göremiyorum hiç ama ondaki bu haller hep olsun istiyorum.
Bu zinciri ben kırabilirmiyim şu saatten sonra bilmiyorum, bazı şeyler sonradan öğrenilmiyor, kendinde olması gerekiyor bence, kendimi bilmem ama sizlere tüm size özel günlerinizin gönlünüzce geçmesini diliyorum. Sevdiklerimiz artık hayatta olmasada veya her hediye alışımızda hayal kırıklığı yaşıyor olsak da, seviliyor ve seviyorsak buna da şükür bence. Ruhunu sadece örgüyle beslemeye çalışmak artık yetersiz geliyor bana, aklımdan sportif faaliyetler geçiyor ama onda da kendi çabamla çalışma şeklinde, kendime güvenemiyorum pek, biraz yaptırımı olmalı diyorum benim insiyatifime kalırsa ben o dersleri kesin asarım, evden çıkmalıyım belli saatte, belli yerde olmalıyım, katılmalıyım diğer insanların yanına ama iş yine vakit ve özgürlüğe gelip dayanıyor, hadi bu yıl da sabret de seneye diyorum yine.
Tartıda sürekli aynı rakamı gördüğüme sevinmelimiyim daha fazla çıkmadığı için, yoksa hep aynı kiloda olup bir gram bile vermediğim için üzülmelimiyim karar veremedim. Evdesin çocuğa bakmak, eve bakmak zaten tüm zamanını alan birşey, extra vakit yaratıp elişi yapmak dışında birşey yok şimdilik hayatımda diyerek bazen çok görmüyorum kendime ama biryerde son vermek lazım. Benim şarkımla veda ediyorum bugünlük...

9 yorum:

  1. canım umarım bundan sonra hep beklediğin hep özlediğin güzelliklere kavuşursun inşallah.çevremdeki herkes mutlu olsun diye vazgeçtiğim o kadar çok şey varki canım .hayat böyle birşey galiba.birileri hep veriyo birileri hiç sorgulamadan alıyor ve bir sonrasına daha fazlasını istiyor.veren bir süre sonra yoruluncada dünyadaki en kötü kişi oluyor bu bir kısır döngü ...umarım hep iyiler çıkar karşımıza hiç üzülme hep mutlu ol.sevgiler bu arad kanaviçelere ve dantellere bayıldım özellikle güllü olana bir ara yayınlamalasın modelini ben çok severim danteli kuzuyu kocaman öptüm..

    YanıtlaSil
  2. Samimi paylaşımın için teşekkür etmeliyim.
    Ne güzel ifade etmişsin -aslında pek çoğumuzun ortak hislerini-
    Resimlerle süslediğin yazın, onların da katkısıyla aldı götürdü beni bir yerlere.
    Oysa ben seni, ruhundaki rengarenkliliği, sabır ve sebatı görüyordum battaniyelerinde, yastıklarında, dantellerinde. Dolayısıyla yaptığın şeyi lütfen küçümseme. Haa ama sana yetmemesini de anlarım, çünkü o kadar dolusunuz ki çok belli -her yönden-
    Başınızı ağrıtmadan kaçayım ben.
    Allah'a emanet olun.

    YanıtlaSil
  3. Düşünülmüş özel günler gibisi yok tabii ki. Ama ben öğrenilebileceğini düşünüyorum. Birisine basma kalıp hediye almayı hiç sevmiyorum, zevkleri doğrultusunda veya ortak anımızdan hareketle olmalı hediye. Ben de sonradan öğrendim pek çok şeyi, öğrenmenin gerçekten yaşı hiç yokmuş.
    Sporu evde yapmayı deneyenlerdenim. Ama düzen kurmak zor. Kuzu seneye ana okuluna başlamayacak mı?
    Vakit ayırmak bize bağlı. Ev işi hiç bitmez, bir yerden sonra dur deyip kendimize bakmamız gerekiyor. Kuzu okula başlarsa gününüzü sadece kendiniz planlarsanız durum çok değişir.
    Çok bezgin gibisiniz bu aralar. Bir çığlık atıp bu bezgin bulutları dağıtın:)

    YanıtlaSil
  4. bence sevinmelisin hep aynı rakamı gördüğüne.çünkü bir yaştan sonra malesef o rakam gittikçe yükseliyor...
    çocuğunu ya da yakınlarını iyice tanımaya çalışıp,şunu sever,bu durumda böyle düşünür,acaba şunu alsam mutlu olur mu şeklinde düşünceler her anne babanın ya da genel olarak her insanın diyeyim harcı değil deryacım ne yazıkki.senin benim gibi muhatabının düşüncelerine,duygularına,mutluluklarına önem verip ona göre davranan insan çok az...
    bu özelliğimiz çoğu zaman hayal kırıklığı olarak bize dönse de,bazen de mutlu ediyor değil mi?
    işte bu mutluluk için böyle olmaya değer diyorum.
    keşke herkes azıcık daha duyarlı olabilse...ama yapacak birşey yoksa,elimizdekilere kendimizden birşeyler katarak mutlu oluruz biz de...

    YanıtlaSil
  5. ayrıca;evet malesef birçok şeyi bir süre ertelemek annelerin ortak kaderi sanıyorum.yapan nasıl yapıyor,kendine nasıl vakit ayırıyor bilemiyorum ama ben yapamıyorum...spor du,ek uğraşlardı,biraz bakımdı falan...artık çok uzak şeyler...

    YanıtlaSil
  6. hep çocuklar için bakım ya da oyun yeri olan spor salonları hayal ediyorum. dolar taşardı eminim :) spor yapmak seni mutlu edecektir bence. çocukluğuma baktığımda yeni yıllar, bayramlar hediyelerden ziyade muhteşem sofralar demekti benim için. bir de eğer diyet yapmıyorsan aynı kiloda kaldığına sevinmelisin, demek ki istikrarlısın çünkü... yeni türküyü ve bu şarkıyı çok severim, sevgiler..

    YanıtlaSil
  7. mihrimah; Çok güzel özetlemişsin benimde hiserlimi, teşekkür ederim. Artık kötü olmayı göze aldım, inşallah bizi mutlu eden paylaşımlar yaşarız hepimiz..

    Ecehan; Başağrıtmak olurmu aşkolsun, çok mutlu oluyor, çoğu zaman burada bana hitaben yazılanlar benim ilacım oluyor, çok teşekkürler..

    Semi'nin mutlu elleri; Bilemiyorum bir kere tecrübe ettim, sonradan olmuyor malesef, kendini değiştirip yenileyebilmek de insandan insana değişiyor bence, hediye ile ilgili fikirlerimiz aynı, esprisi, kullanışı veya anısı olmalı, kuzu evet seneye başlayacak, bakalım bekliyorum sabırla :) öyleyim galiba, kış bana iyi gelmedi, bir bunalımdan çıkıp diğerine giriyorum sanki. Beni okuma sabrını gösterdiğiniz için size ve herkese teşekkür etmem gerek.

    kpsszede; Çok haklısın, bende baktım olmuyor, bakış açımı değiştirip, farklı şekillerde kendime pay çıkarmaya çalışıyorum artık, annelik zor işmiş vesselam hele ki sizin gibi iki çocuk annelerini takdir etmek gerek önce. Sizin fedakarlıklarınız daha çok çünkü.

    anne kaleminden; O ne harika bir fikir, aslında benim ve pekçok annnenin ihtiyacı, Nihancım duyursak mı birşekilde, belki bir alan yaratır bu konuda bişeyler yapılır.

    YanıtlaSil
  8. aman Allahım,resmen bir hazine yatıyor bu blogda.Çıkmam gayrı,burda yatar burda kalkarım bilesiniz...

    YanıtlaSil
  9. yaruze; Teşekkürler.. buyurun o zaman.. :)

    YanıtlaSil

Söz uçar, yazı kalır...