24 Haziran 2011

Kuzu evde en çok kendisinin beni sevdiğini kanıtlama çabasında. Anneye gelen çiçek, akabinde aynı saatlerde dışarı çıkmasıyla bana topladığı papatya ve otlar. Ellerde sıkı sıkı tutulup taşınmış taa bana gelene dek terlemiş minik ellerinden alınan ve dünden beri sürekli sorulan "anne en çok benim çiçeğimi sevdin di mi?" soruları.
Topla topla, at at bitirilemeyen ıvır zıvırlar. Unutmuyorsun elbet yokluğu kocaman bir boşluk hep içimde ama bazen ansızın karşıma çıkıp, gözyaşlarına boğan ayrıntılar. O zamanlar öğrenmeyi çok da istemediğim, şimdilerde keşke öğrenseydim dediğim mekik oyası ve annemin mekikleri.

2 yorum:

  1. Thank you so much :) Istanbul is wonderful!
    and your blog too ;)
    Angie

    YanıtlaSil
  2. Thank you very much Angie :)

    YanıtlaSil

Söz uçar, yazı kalır...