Bir süre önce işlediğim kuş ailesi nihayet son halini buldu. Beyaz iş veya delik iş ne deniyor bilmiyorum ama ben onlara benzetmeye çalıştım. Kenarlarını tığlayıp, tekrar kumaşa tutturdum. O kadar çok yastığım oldu ki, artık onları dizip, keyifle sırtımı yaslayıp oturacağım bir kanepe gerek dikişlerimi diktiğim odaya. Biraz da yaptıklarımı görerek keyfini çıkarmak hiç fena olmaz.
Bu parça kuluçkada biraz daha beklesin, henüz son hali ne olur bilmiyorum.
Kalpli çalışma çok beğeniliyor. Sipariş üzerine yaptıklarım bunlar. Bundan ne yapılacak bende merak ediyorum. Bazen işin tamamını, bazende böyle malzeme hazırlıyorum.
Kuzunun can sıkıntısını dağıttığı sulu anlar. Pencereden bakınca çok acıklı görünüyordu. Küçücük bir balkonda, küçük bir havuzla eğlemeye çalışmak. Bilmiyorum benim gözümden böyle görünüyor, belki onun için daha farklıdır. Umarım o annesi gibi olmayıp, çoğunlukla dolu tarafından görür herşeyi.
Bugün ta Karadenizden gelen hediyem. Düşünülmek, çok hoş bir duygu. Sevgili komşu teyzemin hediyesi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Söz uçar, yazı kalır...