Başlıksız.

Öfkeli, pişman, gergin, huzursuz, çabuk sinirlenen ve sonuçta ne yaparsa yapsın mutsuz bir kişi. Yine gece ve yine kendimle hesaplaşma vakti.
İki doz kitapla kaybettiği yolu bulmaya çalışan bir anne. Evdeyim ama neden vaktimi düzenlemekte bu kadar zorlanıyorum, bazen evde tek başımaymışım gibi davranmak istiyorum, ama öyle değil. Oysa o küçük kalbi hiç kırmak istemiyorum.

6 yorum:

  1. kitabın isminden aynı sorunları yaşadığımızı düşünüyorum 9 ay önceye kadar canım annem tamam annem diyen kızım şimdi avazı çıktığı kadar bağırıyor evde babasıyla beni hiç konuşturmuyor ....

    YanıtlaSil
  2. zaman planlaması yapacaksın şekerim.. şimdiki çocuklar çok zeki davranış bozukluğu falanda yoktur sadece sınırlarını öğretmek gerekiyor yoksa çocuklar hastalıklı diye addediliyorlar psikologlar doktorlar terapiler
    kuralları bilerek şımarmadan yetişirlerse hiç bir bozukluk yoktur merak etme..

    YanıtlaSil
  3. Kızımı doğurmadan önce, hamilelik ve doğum konusunda o kadar çok okumuştum ki, doktorla bilgi yarıştırıyordum. Adamcağız ''Bıktım bu okuyup gelenlerden'' diye terslemişti. Doğum sırasında da, doktor hemşireyi göndermişti, ''bu hasta bilinçli, size gerek yok'' diye. Kızımı doktor sözünden çıkmadan yedirdim içirdim.Şimdi düşünüyorum da ne lüzumsuz davranmışım.
    Oğlumda ise herşeyi oluruna bıraktım. Fark eden birşey olmadığını gördüm. İyi anne olacağım diye kendimi zorlamaktan helâk olmuştum.
    Korkmayın, sizin en kötü yapıyorum zannettiğiniz şey bile iyidir. O bilincin annede olması yeterli.
    Arada bir azarlamaktan, yalnız oynamaya teşvik etmekten, her istediğinin yapılamayacağını anlamasını sağlamaktan zarar gelmez. Anneniz sizi okuya okuya mı büyüttü? Kötü insan mı oldunuz?
    Sıkmayın kendinizi. İçinizden geldiği gibi davranın.
    Bir tek şunu bilirim siz gerginseniz durum hep daha beter olur. Antenleri yoktur ama o sizden daha fazla gerilir hemen.
    Çocuğunuzun oyuncağı olmayın.Yaptığınız hiçbir şey için de suçluluk duymayın.
    Neticede siz de insansınız ve bunlar da insanî duygular. Sevgiler.

    YanıtlaSil
  4. Derya'cığım, civcivin âkıbetini merâk ettim. Büyütüp yediniz mi, yoksa köyün yolunu mu tuttu?:)))

    YanıtlaSil
  5. Dendenak; Bizde de var o sorun. Eşimle veya ablamla asla yanyanayken iki kelime konuşamıyoruz, eskiden konuşamazdı elinden tutar odasına götürürdü, şimdi konuşuyor ya bana "anne bi sus" diye konuşturmuyor hiç.

    Çelebi74; haklısın, teşekkür ederim.

    Nedret abla, yazdıkların için çok teşekkür ederim, kendimi çok iyi hissettim.Bazen fazla kasıyorum galiba, civcivlere gelince malesef teker teker kaybettik :(

    YanıtlaSil
  6. Yaa.. Üzüldüm. Zor tabii evde. Sevgiler.

    YanıtlaSil

Söz uçar, yazı kalır...