12 Aralık 2021

Dikişler devam. İlk kitabı bitirmenin hafifliği ve huzuru var. Birazcık zorunluluk hissetmesem eminin ilk ellinci sayfada bırakabilirdim. Aslında Çınar'a örnek olacak beraber okuyacaktık, sayfa altmışlarda bıraktı, dersle ilgili başka okuyacaklarım var bahanesiyle. Bırakmamam iyi oldu, bana bir okuma rutini kazandırdı, pes etmeyince gördüm ki o çok uzun cümleler, sayfalarca bana resimler çizen anlatımlar çok güzelmiş. Dün ilk toplantımızı yaptık kitapla ilgili, sessizdim daha çok dinledim, biraz asosyalim böyle ortamlarda. İkinciye başlayacağım bugün.

Araya alınan dikişler. Biten çanta. İnşallah bu defa kullanırım.

Bu sardunya çok dallanıp budaklanan bir cins olduğu için çok gözde olmayan ama atmadığım bir çiçek. Onu eski evde sıcak demeden attığım mutfak balkonunda, yemeğe gelen pisilerin ezdiği çiğneyip geçtiği ama sıcaktan kavrulsa da patiler ezse de her şartta açmaya devam eden çiçeğim. Gözüne baktıklarım da tık yok şu an. Ama bu hala çiçek çiçek. Burda da hayat birşeyler diyor yine bana.
Tüm kaçamaklar burada tutanağa geçiyor. Artık hamur yemeyi bırakmam lazım, henüz olmadı ama yakın.

Vakit nergis vakti. Mis kokulu nergis. Kendime ödül.

Ezgiciğimin confeti hırkasının renkli motiflerini örüyorum ağırdan. O kadar çok şeye dağılıyorum ki, bazen kılımı kımıldatmak istemediğimden, hazır ruh hali böyle iken sınır koymamayım,  durdurmayayım diyorum ama çığrından çıkmak üzere gibi. Sadece bir işe odaklanıp bir de kitabıma baksam şahane olacak gibi.