7 Aralık 2019

Vaktinde örüp sonrasında bir şeye dönüşememiş her parça örgüyü itina ile söktüm ve sardım geçtiğimiz gün. Bu bile keyifliydi, çünkü bazı renkler artık elimde yoktu. Minik bir sepeti doldurdu ipler. İlk işim de şu sıra intagramda sürekli önüme çıkan yeni yıl süslerinden yapmak oldu. Bir sürü parça pinçik ipim var nasılsa diyerek. Kendi çapımızda biraz ışık azcık süsle biz de o yeni yıl havasına girmeye başladık.

Minik işlerden birisi de kulaklık kılıfı oldu. Tabi nereden yine instagramdan sevgili Smilena'nın tarifinden. Çok da kulaklık kullanıcısı biri değilim ama derli toplu durur hiç değilse çantanın gözünde. Benimkinin halkası eksik, onu da ekler ikinci bir işlevi anahtarlığı da devreye almış olurum.

Bu hafta epey yürüyüş yaptım yine. Ama işin komik yanı, o yürüyüşlerde nefsime hakim olamayıp Liva'nın önünden geçerken, önce elmalı gelincikler sonra da kavala kurabiyesi aldım, bir de güzel yedim. Nerede kaldı bu işin sağlık ve spor yanı. Bir yerden aldım diğer taraftan verdim. Hiç değilse zarar da değilde al-ver, eşit kalmış olmayı diliyorum. Kış mevsiminin bir etkisi, biraz daha yeme hatta karbonhidrat yeme dürtüsü. Yağlanıp üşümiycez hesabı sanırım. Bunu kedilerden de gözlemledim. Ne iştahlılardı, bir süre sonra baktım tombikleştiler, kürkünde katkısı var belki böyle görünmelerine çünkü yazlıkları attıkları sıklaşıp kalın-uzun tüyleri takındıkları belliydi, ama artık daha şişman oldukları da kesindi bence.  

Nihayet dün akşam bu sezonda ilk tiyatro oyunumuza gidebildik. Oyun Büyük Tiyatro da Necip Fazıl Kısakürek'in yazdığı "Reis Bey" oyunu idi. Bu yıl bilet alabilmek geçtiğimiz yıl kadar problemli olmadı. Bilgisayar başında satışın açılmasıyla başlayan gerginlik olmaksızın, tamam çok tercih ettiğimiz koltuklar olmasa da bilet alabilmek güzeldi. Ailecek gittik, evin genci elektronik aletlerden iki saatcik nasıl uzak kalacağının gerginliği taşısa da, ikinci perde de kafasını koyacak yer arasa da ki biraz hak veriyorum, çok uzun diyaloglar ve cümleler zaman zaman kopuş yaşattı hepimize hatta ,  merhamet ve insanlık vurgusunu yani işlenen temayı unutturur oldu o kopuşlar. Zaten etrafta hala telefonunu sessize almayı beceremeyenler ve sessize alıp bir türlü elinden bırakamayanların ekran ışıkları yeterince dikkatimizi dağıtıyordu. Ben bunlara rağmen keyfimi bozmamaya çalıştım, orada olmaktan memnundum. Belki ilk seçim olarak pek isabetli değildi hepimiz için ama umarım ikinci oyun da bu durumu düzeltirim.

Oldukça ayaz bir akşamdı. Tiyatroya ulaşmaya çalışırken, ışıklarına rağmen ıssızlığın hakim olduğu Gençlik Parkından geçerken biraz tedirgin olmadım değil. Buzlanan yerlerin kayma sürprizi de ayrı. Neyse ki yere yapışan kimse olmadı. Hadi nerede gelmedi derken artık buradayım diyor kış.

Çıkışta soğuğa rağmen neşeyle kestanelerini satan abiden bir külah kestane aldık, 44 yıldır yapıyorum bu işi dedi, belli ki hoş sohbeti ve biraz da konuşası vardı, keşke bu kadar soğuk olmasaydı, ama o mutluydu onun hayat dolu, zorluğuna rağmen işini bunca seven güzel enerjisi şöyle bir yoklayıp geçti beni, gülümsemeye çalıştım donmuş mimiklerimle, ardından hızlı adımlarla dondurucuya dönmüş arabaya ulaştık. Hemen evin yolunu tutmak gelmedi içimizden, zira biraz buzumuzu eritip ısınmalıydık, bizde kısa bir Ankara turu yapalım dedik. Karanlıkta başka oluyor ışıklarla, hatta aydınlığa göre daha güzel. Mutlu haftasonları...