İstanbullu yastıklar

Nefes alma molalarında İstanbullu yastıklar diktim. Elimde birşeyler varsa uğraştığım o zaman büyük çoğunlukla mutluyumdur. Beni mutsuz eden bunları yapıp bitirmekte, başlamakta yaşadığım aceleciliktir. Hemen olmalı, çabuk bitmeli, hemen denenmeli. Yorucu bir hayat şekliymiş bana verilen. Sabır en büyük erdem oysa. Sabredilen şeylerim hiç yok gibi göründü bunları yazınca ama olmaz mı neleri bekledim ben yıllarca, zorunlu da olsa sabrettim, insanın elinde olanlar ve olmayanlar var yapmak istedikleri için. Bende çareyi elimde olanları gerçekleştirebilmekte buldum sanırım. Böyle bakınca kızamıyorum kendime tezcanlıyım diye.

Benim köşede yerini alacak İstanbul yastığım. Burada da oturmayı özledim itiraf etmeliyim. Bahar geldi geleli uğramaz oldum çünkü. Tam bir gezenti olarak, mutfaktan, evden, elişisinden elini eteğini çekmiş öyle bir yaşantı sürmekteyim şu aralar, işin tuhafı çok da memnunum hayatımdan. Arada yaptıklarım çok vaktimi almadan kısa sürede yaptığım şeyler, oysa eskiden daha bir kendimi verir, başından kalkmazdım ne yapıyorsam. Böyle zamanlar kafam karışık ve ne yapacağımı bilmiyorsam sergilediğim hareketlerdir. Ev değiştirmek, kuzuya okul bulmak, hayat içinde yoluna konması gerekenleri yoluna koymak, hepsi üst üste aşılmaz bir dağ oluveriyorlar önümde. Bir köşesinden başlasak bitecek mutlaka ama..

Bu yastıkta kapatma kısmını kurdeleli yaptım farklı olsun diyerek. Aklım diğer kumaşlarda kaldı. Örgüm önler ve arka olmak üzere hepsi bitti şimdi ablamın yolunu beklemekteyim.