4 Mayıs 2012

Cuma gününe başlangıç yaparken pek çok sabah olduğu gibi özenle hazırladığım kahvaltımla başladım güne. Buna yürekten inanıyorum belli bir yerden daha doğrusu yaştan sonra kendine özen ve biraz keyif  gelişiyor hatta gereksinim oluyor, bilmiyorum bende öyle oldu. Güne erken başlamak her zaman yapmak isteyip tembelliğe yenildiğim birşeydi yıllardır. Kuzumun okula başlamasıyla kısa sürede hazırlanıp yenen gevrek kahvaltısı yerine, karnını  faydalı birkaç lokma ile doyurmadan gitmemesi için çalar saat gibi oldum. Annelik... Gerçekten anne olmadan annelik anlaşılmıyormuş. 6:30 oldu mu saat çalmasa bile benim gözler açılıyor. Derhal kuzuyla babacığın kahvaltısı hazırlanıp, uğurlanıyorlar. Sonrasında bomboş ev ve bir dolu iş bana kalıyor. Hergünüm elbette böyle değil, sürekli aynı modda yemek ne kadar sağlıklı olsa da bıkıyor insan. Ama arada sırada kendini şımartmalı, özenmeli, ben tekim ve değerliyim diye altını kalın kalın çizmeli.

Çınar tam bir yaprak sarma tutkunu. Tatilde yana yakıla restoranlardan yaprak sarma aradığımızı hatırlıyorum. Aklına geldi isterim de isterim ama aranınca yok bulamazsın, konserve olarak bulup bir kaç tane yedirdiğimi hatırlıyorum. Malum yaprak mevsimi, hemen tazesinden bir tencere yaprak sardım, doyasıya yedi. Artık salamura işlerini öğrenip yapma vakti de geldi galiba, evde bir yapraksever olunca.

Aslında satır satır, uzun uzun içsel bir terapi yapasım var. İçiniz kabarır ve dolup taşarsınız bazen, kızgınlıklarınız aklınıza gelir, fazla kinciyim galiba bilmiyorum, bu yolda kendimi ıslah etmeye çalışıyorum affetmek geçti gitti demek hala bana çok zor gelen birşey.  Diğer taraftan tüm bu kara düşüncelere inat gün öyle güzel ve pırıl pırıl ki, bir başka öğrenmeye, hayatıma yerleştirmeye çalıştığım "boşver" kavramı üzerinden ilk pratiğimi yapıp bugünlük boşveriyorum ben , keyifli ve mutlu haftasonları....