8 Mart 2012

Kahve keyiflerini unuttum bu hafta, ama en kısa sürede döneceğim tabi, henüz bir düzen oturtamadım, erken kalkışlar, sabah haldır haldır çocuğu götür, öğlen koştur koştur al, epey yorucu ama şikayetçi değilim. Tüm güne geçince herşey daha kolay olacak eminim.

Kuzu bugünün de hatrı kalmasın diyerek yine ağladı, sık sık benden ayrılmanın ne kadar zor olduğunu anlatıyor bana, dinliyorum onu anladığımı söylüyorum, bunun bir süreç olduğunu ve sonra sonra artık böyle hissetmeyeceğini söylüyorum.

Bu öğlen almaya gittiğimde yüzü gülüyordu, medivenin başında belirince hemen ifadesine bakıyorum, gülücükler saçıyorsa rahat bir nefes alıyorum. Sabah erken kalkmanın, okul yolculuğunun ve oradaki enerji harcamalarından sonra eve gelince hemen uykuya yatması iyi oluyor. Kış mevsiminde öğle uykuları malesef kaynıyordu hep, günler kısa, bir zorunluluğumuz olmayınca geç kalk, yemekleri keyifle yiyince öğünler ileriki saatlere kayıyordu derken berbattık. Şimdilik düzenli olan yegane şey uykumuz oldu, darısı diğerlerinin başına.

Örgümü de yapıyorum sadece akşamları uykuya geçmeden önce, tavuklar gibi erken mi yatıyormusun denirdi ya işte biz artık öyleyiz. Dokuza doğru dik duramaz oluyoruz koltuklarda. Nerede kaldı o harıl harıl örmeler, gece kuşu halleri..

Bugün bahar geldi dedim kendime, bir kıpırtı hissettim ta içimde, güneş ışıkları sen nelere kadirsin, benim diyen depresyon ilaçlarının pabucunu dama atarsın, ne keder ne tasa korksam da bu hallerimden olsun yazıyorum yinede zorluklara ve sıkıntılara rağmen bir mutluluk bir rahatlık var bende. (maşallah deyip tahtaya vurdum bile)