...

Birkaç gün hiç dışarı çıkmayınca çıkıp dolaşma isteği tavan yaparken, hazırlanıp ta dışarı adım atmak bir o kadar güç oluyor. Tezat, gitmek istiyor ama eyleme geçemiyorsun. Sıkıntı ne kötü birşey, şu ara enerjim müthiş düşük, orman kaçkını görüntüsünde dolanıyorum ortalıklarda. Bir kuaförün kapısından içeri adım atmak şart oldu artık. Daha önce de yazmıştım, pek çok fobimin yanında birde kuaför fobili bir insanım ben. Ama bu sefer ciddi ciddi gitmem gerektiğini düşünüyorum. Kafam rahat, zihnim meşgul olmaksızın sokaklara vurmak istiyorum kendimi.
Geçtiğimiz gün kraker de kraker diye tutturdu kuzum. Yok kalmamış, bozuk attı tabi, hemen kendimiz yapabiliriz dedim. Hamur mıncıklamayı özlemiş olsa gerek, beğendi fikrimi kabul etti. Elimizdeki tuzlu kurabiye tarifinden pişince çıtırdayan incelikte kurabiyeler yaptık, kabartma tozu fazla gelmiş olsa gerek, pişince epey kabardılar ama sorun yok yine de çıtırlar. Şimdilerde canım tatlı istedikçe çikolata, bisküvi yerine, kuru üzüm, kayısı, incir gibi meyvelere yöneliyorum. Hurma ise en sevdiğim. Çok da faydalı, eskiden sadece ramazan ayına has bir tat iken artık sürekli blundurmaya çalışıyorum evde.
Krem örgü de diğer kare de devam ediyor. Ördükçe rahatlıyorum sanki. Geçtiğimiz yıllar kış mevsimini daha kolay geçirirdik sanki, sabırla koca koca battaniyeler ördüm o vakitlerde, zaman geçtikçe herşey değişiyor, bu yıl gayet sıkılgan ve bunalgan hallerdeyim. İki gün evde kalayım hayata küsecek gibi oluyorum. Örgüden bile sıkılıyorum bazen, hatta büyük projelerden kaçıyorum, çünkü aynı rotada ilerleyemiyorum artık. Ama herdaim atsam atamadığım, satsam satamadığım birşey örgü benim için. Sıkılıp sıkılıp, çok özleyerek yeniden dönüyorum hep.