12 Ağustos 2011

Ankara'da yağmurlu bir gece. Serinlik yakıcı sıcaklardan sonra çok iyi geliyor tabi. Sürekli çakan irili ufaklı şimşekleriyle, şakır şakır, azalıp çoğalan şiddetiyle çatılara vuran yağmur sesi adeta bir orkestra sanki. Yağmur sesini seviyorum, şu ara karışmış kafama, binbir kombinasyon düşüncelerime iyi geliyor, kısa sürede olsa bir huzur duyuyorum içimde. Hayatımızdaki düğümleri çözecek bir ipucu arıyorum. Doğru yerden yakalarsam herşey yoluna girecek gibi, içime doğan his aynen bu. Hayırlısı ne ise o olsun diyorum demesine ama dönüp dolanıp yine bana geliyor. Fazla germeden kendimi üstesinden gelmeye çalışıyorum.

Havalar serinledimi örgü en cazip kaçışım. Bir ara sıkıldım falan desemde,yok çok seviyormuşum meğer. Bu ilgi daha ilkokula başlamadan tığ tutan, yaşıtları zincirden başka bişey yapamazken, şimdi nasıl olduğunu unutmuş olsamda, bir mercimek oyası kalmış aklımda, uzun uzun örer örer koyardım bir kenara. Öyle çok büyütmeye sabrım yetmezdi, küçük küçük motifler yapardım, mahallede benim bu küçük elişlerimden hediyesini almamış komşumuz yoktu neredeyse, bu gece ne çok gittim geldim eski günlere.

Aldığım turuncu rengin tonunu çok sevdim, illaki şal istiyorum. Elimdeki tek motif modelinden başladım ancak içime sinmiyor, daha basit ve farklı birşey arıyorum. İnternet bu sefer kesat kaldı bu projede.

Yine annelik ve vicdan meseleleri arasında sıkışıp kaldım. Bazen kendimi yetersiz hissediyorum, bir an geliyor pek çok şeyi yanlış yaptığım hissine kapılıyor ve telaşlanıyorum. Gözüne bakmaya kıyamadığım kuzuma acaba iyi bir annemiyim? nerede yanlış yapıyorum? neden bu kadar sabırsızım? diye içten içe yemeye devam ediyorum kendimi. Zaman zaman yaşadığım gelgitlerden "kuzum ve annelik" olan bölümü bu, birde "derya ve batsın bu dünya " varki içine dalınca işte onun içinden çıkmam epey zor oluyor.