İstanbul..

Yastıklarımda bitince elim boş kaldı, kumaşlara uzandı elim bende kuzucuğuma bir kalemlik diktim. İşsizlikten ne yapacağımı bilemiyorum. Daha büyük projelere başlamayı gözüm yemiyor ufak işler çabucak bitiyor. Bahar yorgunluğu ve depresyon kapıda sanki. Arada bir geliyorlar bana. Hiçbirşey yapamamanın verdiği sıkıntı, çalışmak isteği ve anında devreye giren elin kolun bağlılığı meselesi. Bu konuda canını sıkanlar da cabası..

Bazen bende İstanbul sevdası başlar, durup dururken. Özellikle kendimi yalnız ve bunalmış hissettiğimde. Çok sevdiğim bir şehirdir. Hem çok severim hem biraz korkarım, tuhaf gizemli bir bir yanı var gibi gelir hep bana. Geçen gün "Yeditepe İstanbul" dizisinin tekrar yayınlandığını görünce nüksetti bendeki İstanbul sevgisi. Açtım kitaplarımı okudum, resimlere baktım. Hasret giderdik yani. Yaratacağım ilk fırsatta yeniden gitmeyi ve gezmeyi çok istiyorum.